ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วที่ ‘ยุนซอจิน’ ชอบที่จะได้เห็นสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ของ ‘ฮันซึงอู’
แต่คนคนนั้นกลับคอยเอาแต่จ้องมองมาที่เขาอยู่ตลอด และเขาก็รับรู้ถึงสายตาคู่นั้นได้
ยิ่งเขารู้ว่าตัวเองนี่แหละที่เป็นตัวการทำให้ซึงอูเสียอาการ เขาก็ยิ่งอยากขยับเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ
และเพลินไปกับมันจนเอาตัวเองมาผูกติดกลายเป็นเพื่อนสนิทข้างกายของซึงอูตั้งแต่นั้นมา
จนกระทั่งในวันที่ซึงอู ผู้พยายามรักษาระยะห่างกับเขามาตลอด เริ่มจะไม่ไหวกับการเล่นกับใจแบบนี้
การบอกรักผ่านสายตามันจะส่งไปถึงหัวใจได้ไหมนะ?